Het schijnbaar eenvoudige

Yves Beaumont en Rolf Bergmeier

11 januari t/m 22 februari 2015

Yves Beaumont uit Oostende en Rolf Bergmeier uit Hamburg doen met verschillende middelen eigenlijk hetzelfde; zij reduceren.

Beaumont (1970) schildert verstilde en donkere bospartijen waar egaal licht doorheen schemert. Uit zijn doeken en tekeningen rijst de sfeer op van een eenzame nachtwandeling waarbij geluid wordt vermeden en lichtvervuiling plaats maakt voor een vaag uitspansel. Ook zijn schilderingen van kustlandschappen zijn doordesemd met in elkaar overvloeiend donker en licht. De schilderijen van Beaumont hebben betrekking op de verduisterde bovenwereld.

Bergmeier (1957) raapt intussen takken op. In zijn atelier verbuigt, versnijdt en verlijmt hij de takken die van verschillende soorten bomen komen tot abstracte sculpturen en zet deze in zwarte teerachtige verf. Öl auf Holz zoals ze allemaal als titel hebben maar qua vorm sterk verschillen, zoals ook in de natuur geen enkele vorm gelijk is aan een andere. Het zijn monumentale objecten ook al hoeven ze niet groot te zijn, ze zijn onmeetbaar. De objecten van Bergmeier zijn 3D-schilderijen van wortelstructuren waarin geen hiërarchie is te ontdekken. Alles is even belangrijk, verweven met elkaar als een potloodlijn die door de tekenaar in één vloeiende beweging wordt getrokken. Door middel van zijn objecten vangt hij de lege ruimte en maakt die tot een kunstwerk.

Beide kunstenaars putten hun inspiratie uit de natuur en reduceren kleuren. Het lijkt alsof ze alle kleuren van de regenboog hebben ingekookt totdat alles samenvalt tot de essentie van kleur, namelijk een impressie van donker en licht. Door dit proces van reductie zien hun werken er schijnbaar eenvoudig uit. Maar zoals zo vaak, schijn bedriegt. Slechts door traag te schilderen, langzaam te kijken, laag voor laag af te pellen en constructies te bouwen waarin vaag licht wordt gevangen, komt er iets van alomvattendheid in hun werken. Hun werk reikt veel verder dan het schijnbaar eenvoudige. Hun werk reikt terug tot het moment dat het kleinere licht ontstond dat over de nacht heerst.

De tentoonstelling loopt t/m 22 februari.

Hieronder volgt een tekst die Jaap Röell over het werk van Yves Beaumont schreef voor Kunst van de Dag van 29 juli 2010, op www.galeries.nl

Het gaat al vele jaren heel goed met de naar figuratie neigende schilderkunst. Kwast, penseel en schildersmes worden met verve gehanteerd om steeds weer hetzelfde net iets anders te doen: mooie schilderijen maken. De inspiratiebron is veelal een foto, een still van een film, een video of de eigen ervaring van het zien. Voortbordurend op wat was, de kunstgeschiedenis, worden alle mogelijkheden die het medium – plat doek – biedt, uitgeprobeerd. Ook bij eindexamenpresentaties van kunstacademies valt het op hoe levend deze kunstvorm is. Onderwerp, compositie, kleur- en materiaalgebruik en de combinaties daarvan worden steeds weer opnieuw op het linnen uitgevonden.

Kijk bijvoorbeeld naar het onderstaande werk van Yves Beaumont (1970, Oostende). Een doorkijk in het bos met aan weerszijden donkere sparren. Een eenvoudig onderwerp, teruggebracht tot de essentie: de verhouding tussen licht en donker, tussen verticale, horizontale en diagonale lijnen, tussen figuratie en abstractie.
Beaumont zegt van zichzelf dat hij een ouderwetse schilder is die de sfeer van het landschap wil overbrengen, niet het anekdotische daarvan.
Dit en de dertig andere schilderijen van Beaumont die in het Museum van Deinze en de Leiestreek, vlak onder Gent, worden getoond, geven de intentie weer waarop hij als schilder naar de natuur kijkt; vrijmoedig en met oog voor het detail dat uiteindelijk bepalend is voor het geheel.
In het werk van Beaumont worden alle varianten van de kleur blauw, van licht tot heel donker, gebruikt. Veel van zijn werken worden, laag op laag, opgebouwd uit deze primaire kleur, gecombineerd met grijstinten. Het geeft zijn werk diepte en stilte. Want daar is het, denk ik, bij hem om te doen: het landschap terugbrengen tot een idee van diepte en stilte.