Wandkleden, weefsels en een object

Frans Beerens, Rolf Bergmeier, Margriet Luyten en Mirjam Hagoort

21 augustus t/m 2 oktober 2022

Zij spreken luid en duidelijk gedempt.

Ten opzichte van foto’s van landschappen krijgen wandkleden van fotobeelden, meer structuur. De overwegend zwart-wit, bruine en grijze kleuren worden intenser, dieper. Waar dubbelweefsel is gebruikt letterlijk boller, naast vlakker op andere plekken door weefsel van één laag. Of gevarieerder, waar zijde is gebruikt, naast katoen of wol, als de peintuur van het veelkleurig korenveld met kraaien van Vincent van Gogh.

Frans Beerens en Margriet Luyten maken dankbaar gebruik van de diensten van het TextielLab in het TextielMuseum in Tilburg. Mirjam Hagoort doet dat niet, zij weeft overwegend zelf, veelal gebruikmakend van bestaande weefsels. En Rolf Bergmeier weeft met afgevallen takken.

Wandkleden of weefsels zijn tactiel. Het zijn werken waar zien en voelen (en soms zelfs ruiken), gecombineerd worden tot een ervaring, meer nog dan waartoe een foto of schilderij veelal in staat zijn. En ook het werk van Bergmeier is tactiel, aardser dan weefsels.

Wandkleden spreken luid en duidelijk, doch gedempt, intiem, nabij en vertrouwd. Composities van takken zijn ons allen zeer nabij, vertrouwelijk.

Frans Beerens
Mensen laten sporen na in de natuur, veel sporen. Zoals stenen gestapelde muurtjes in Ierland rond akkertjes, spoorbielzen en allerlei stalen materialen in een verlaten dagmijn bij de Rio Tinto in Spanje of een roestige locomotief die diensten heeft verricht in de zware industrie in het Ruhrgebied. Nu veelal overwoekerd of een integraal onderdeel uitmakend van de natuur. Dat zijn de locaties die Frans Beerens fotografeert, in zwart-wit. Van deze fotobeelden maakt hij met hulp van het TextielLab, grote geweven wandkleden. De menselijke sporen verweven letterlijk met iets wat veel groter is dan de brutale ingreep in de natuur. Uit zijn wandkleden spreekt verontrusting, ergernis wellicht over het antropocentrisme van de mensheid en tegelijkertijd de hoop op de herstellende oerkracht van de natuur, het ecocentrisme.

Margriet Luyten
Zij transformeert landschappen tot wandkleden, gebruikmakend van fotografie en digitale weeftechnieken in het TextielLab, zoals ook Frans Beerens dat doet. Door er handgeweven dichtregels aan toe te voegen wordt het geheel een te lezen decor, een opengeslagen dichtlandschap, zoals de tekst van Antjie Krog ‘ek sal intens luister / ek sal ook agter my luister / ek sal met die pad af luister’ op een wandkleed met op de achtergrond een heuvel in de Zuid-Afrikaanse provincie West-Kaap. Of een dichtregel van Paul Verlaine ‘Toi le souvenir, moi l’absence’ op bomen in een dicht bos als een hartstochtelijke bede. De plek, het bos, de heuvel of berg krijgt door de poëtische toevoeging een historische lading, een nieuwe context.

Mirjam Hagoort
Haar weefsels getuigen van een poging herinneringen in stof te visualiseren. Van een oude en doorleefde jas, een opwaaiende zomerjurk uit een eens zonovergoten zomer of van een tent uit haar jeugd, worden draden tot een autobiografisch wandsculptuur gemaakt. Haar inspiratie vindt zij in het nabije en vertrouwde. Hagoorts weefsels hebben een melancholische klankkleur. Het is als Prousts À la recherche du temps perdu, een stof, een geur, een kleur dringen door tot de poriën van het bestaan. Het unieke wordt universeel.

Rolf Bergmeier
De Duitser Rolf Bergmeier sprokkelt takken. Hij buigt en verbindt deze tot een doorlopende structuur, een weefsel van takken en zet die in zwarte teerachtige verf – ‘Öl auf Holz’.
Het zijn 3D-composities van lijnen waarbinnen ruimtes een andere dimensie krijgen. De objecten, waarvan er bij KuuB één wordt getoond, hebben geen begin noch einde, geen boven of onder, geen zij- of voorkant. Takkenstructuren waarin hiërarchie ontbreekt. Alles is even belangrijk, verweven met elkaar als een potloodlijn die door de tekenaar in één vloeiende beweging wordt getrokken. Door middel van zijn objecten vangt Rolf Bergmeier de nu binnenruimte en maakt die tot het eigenlijke kunstwerk.